วาทกรรมของปีเตอร์และอลิสัน สมิธสัน นอกจากจะทำให้เราย้อนมามองความสัมพันธ์ระหว่างสถาปัตยกรรมและผู้คนรอบตัว ยังทำให้เราเข้าใจคำสอนของวิทรูเวียสได้ดีขึ้นว่า สถาปนิกไม่สามารถจะใช้ชีวิตอยู่ภายในวงจรอันจำกัดของสาขาวิชาชีพสถาปัตยกรรม แต่จำเป็นจะต้องเข้าใจความเป็นไปของโลก รวมทั้งศาสตร์อื่นๆ สิ่งที่ปีเตอร์และอลิสัน สมิธสัน สอนเราเพิ่มเติมจากวิทรูเวียสก็คือ สถาปนิกจำเป็นต้องมีความรับผิดชอบต่อผู้คนในสังคม แม้ในยามที่ทิศทางความเป็นไปของสังคมมุ่งไปที่ความฟุ้งเฟ้อมากมายเกินจำเป็น หน้าที่ของเราคือการชี้นำให้สังคมเห็นถึงสมดุลและภาวะความพอดี ที่ไม่ได้ถูกแสดงออกในรูปแบบของงานสถาปัตยกรรมเท่านั้น แต่ปรากฏขึ้นในแก่นความคิดของการสร้างงานสถาปัตยกรรม อันสัมพันธ์กับวิถีชีวิต และการใช้งาน ที่ในที่สุดแล้ว อาจมีพลังอำนาจในการเปลี่ยนแปลงสังคม ให้คืนสู่ความสุขความพอใจ ในสิ่งธรรมดาสามัญ อันยั่งยืน