Back to Top
เราต่างมี ‘บ้าน’ ให้อยู่อาศัยคนละหนึ่งหลัง มีหน้าที่ทำนุบำรุงดูแลให้ใช้สอยได้นานๆ ถ้าบ้านผุพัง ก็ต้องซ่อมแซมมันไปตามหน้าที่ จนถึงวันที่มันหมดอายุการใช้งาน ซ่อมไม่ได้ ก็ต้องทิ้งมันไป เพราะเป็นเพียงที่อาศัยชั่วคราว ไม่ใช่ที่พักพิงจริงแท้ถาวร
ร่างกาย...ไม่ว่าจะบำรุงดูแลดีสักแค่ไหนชะลอความเสื่อมได้มากเพียงใด แต่นับวันก็มีแต่จะเสื่อมถอย ไม่เหมือนจิตใจ...ที่ยิ่งดูแลรักษา เอาใจใส่พัฒนาก็มีแต่จะยิ่งเจริญงอกงาม มั่นคงเข้มแข็ง เป็นที่พึ่งให้เราได้อย่างแท้จริง
หนังสือเล่มนี้ เป็นบันทึกประสบการณ์ซ่อมบ้านครั้งสำคัญที่อยากบอกเล่าแก่ญาติพี่น้อง มิตรสหาย และเชื่อว่าน่าจะมีประโยชน์สำหรับผู้ป่วยและผู้ที่ต้องดูแลคนป่วยด้วยเช่นกัน
เขียนบทวิจารณ์ของคุณเอง
