ในราวต้นศตวรรษที่ 18 กฎและทฤษฎีที่ใช้อธิบายปรากฏการณ์ต่างๆ ทางฟิสิกส์ได้แยกออกเป็นสองส่วน กล่าวคือ ส่วนหนึ่งตั้งมั่นอยู่บนกฎทางกลศาสตร์ที่นิวตันเป็นผู้ค้นพบ และอีกส่วนหนึ่งตั้งมั่นอยู่บนทฤษฎีแม่เหล็กไฟฟ้าของแม็กซ์เวลล์ โดยที่กฎและทฤษฎีทั้งสองส่วนดังกล่าวไม่อาจประสานเป็นเรื่องเดียวกันได้ ความไม่ประสานกันนี้เห็นได้เด่นชัดขึ้นเมื่อนักวิทยาศาสตร์หาความเร็วของแสงได้ แล้วพยายามจะอธิบายและค้นหาตัวกลาง (อีเธอร์) ที่คลื่นแสงเดินทางผ่าน ด้วยปัญหาเรื่องอีเธอร์นี้เอง ไอน์สไตน์ก็ได้เสนอ ‘ทฤษฎีพิเศษแห่งสัมพัทธภาพ’ อันเป็นตัวประสานรอยแยกดังกล่าว เท่านั้นยังไม่พอ ในเวลาต่อมาไอน์สไตน์ยังได้เสนอ ‘ทฤษฎีทั่วไปแห่งสัมพัทธภาพ’ อีก ซึ่งทำให้เกิดการประสานกันอย่างแนบแน่นระหว่างปรากฏการณ์ทางกลศาสตร์กับปรากฎการณ์ทางแม่เหล็กไฟฟ้า (แสง)