งานเขียนเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งจากการสังเคราะห์งานวิทยานิพนธ์ ของผู้เขียน เรื่อง “การจัดการความรู้เรื่องอาหารธรรมชาติ : ศึกษากรณี บ้านหินเหิบ ตำบลพระยืน อำเภอพระยืน จังหวัดขอนแก่น” การศึกษา พบว่าวิถีการดำรงชีวิตของชาวบ้านในชุมชนอีสาน ยังมีวิถีชีวิตเชื่อมโยงและพึ่งพิงการใช้ประโยชน์จากแหล่งทรัพยากรธรรมชาติที่พบในท้องถิ่น อาทิป่าเขา ป่าโคก ท้องทุ่งนา และแหล่งนํ้าตามธรรมชาติ การเลือกใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างชาญฉลาดของมนุษย์ก่อให้เกิดภูมิปัญญาท้องถิ่นที่มีการสั่งสมส่งผ่านองค์ความรู้จากรุ่นสู่รุ่น โดยการจัดการความรู้เกิดขึ้นในกระบวนการขัดเกลาทางสังคม โดยมีกลไกทางสังคม คือ ความสัมพันธ์ระหว่างหญิง-ชาย สถาบันครอบครัว ความสัมพันธ์เชิงสังคม วัฒนธรรม วิถีดำรงท้องถิ่นในชุมชนเป็น ตัวกำหนดองค์ความรู้และสืบทอดรักษาองค์ความรู้นี้มาอย่างต่อเนื่อง ภายใต้การเปลี่ยนแปลงของโลกยุคโลกาภิวัตน์วิถีดำรงจึงมีการสร้างความรู้ใหม่โดยต่อยอดจากองค์ความรู้เดิมของชาวบ้าน ซึ่งช่วยให้ปรับตัวให้สอดคล้องกับการเปลี่ยนแปลงของสังคมและทรัพยากรธรรมชาติในท้องถิ่น