วิชานาฏศิลป์และนาฏยศาสตร์นี้ปราชญ์ทางนาฏยศาสตร์และวรรณคดีทางสันสฤตยกย่องกันว่าเป็นสาขาสำคัญ อันแสดงภาพวรรณคดีให้เห็นได้ถูกสัดส่วน พระโบราณจารย์ชาวภารตะ สนใจรวบรวมขึ้นไว้เป็นหมวดหมู่ ทั้งมิได้ละทิ้งแง่ประวัติศาสตร์แห่งวิชาเลยได้แจงเรื่องไว้อย่างละเอียด จนเราๆ เห็นยากที่จะรับเชื่อได้ทั้งหมด ข้าพเจ้าจะขอสรุปความเพียงแค่ว่าคนเช่นข้าพเจ้าจะไม่รู้พอที่จะรับเชื่อตามวาทะโบราณนี้ได้ทั้งหมด ท่านอ้างกันว่า แต่เดิมมาวิชานี้เกิดมาแต่พระพรหมๆ ประทานวิชามายังพระศิวะผู้เป็นบรมครูของครูสืบมา เมื่อเช่นนี้แล้ว เราทุกวันนี้ย่อมเป็นผู้อยู่ห่างไกลพระบรมครูโบราณเป็นอันมาก... ผู้เขียนเพ่งเล็งแต่ที่จะให้ผู้อ่านได้ทราบความอันพระโบราณจารย์ชาวภารตะ ท่านยกย่องขึ้นไว้เป็นคัมภีร์เป็นแบบฉบับ เพื่อจะได้นำมาเทียบเคียงกับแบบฉบับของละครไทยเท่านั้น และเพียงที่จำกัดความเท่านี้ ก็เป็นบ่อเกิดอันลึกซึ้งแห่งความรู้ทางบูรพคดีแล้ว