“จนกว่า เด็กปิดตา จะโต” เป็นบันทึกส่วนตัวของเด็กสาวคนหนึ่ง ที่เธอเขียนสม่ำเสมอตลอดเวลาเกือบสองปี และดีใจที่จะได้ส่งต่อบันทึกนี้ให้ผู้อ่านจำนวนมาก เนื้อหาของหนังสือ ไม่มีกรอบของเรื่อง มิได้ร้อยเรียงเชื่อมโยงเข้าด้วยกันในแต่ละตอน ไม่ใช่เรื่องเล่าทำนองอัตชีวประวัติที่เรียงตามลำดับเวลา มีแต่ตัวผู้บันทึกคือ “พลอย” สโรชา กิตติสิริพันธุ์ เป็นศูนย์กลางเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นแก่เธอ ความคิดของเธอ หรือสิ่งที่เธอได้ยินได้ฟังด้วยมุมมองของเธอ การอ่านบันทึกนี้จึงเหมือนฟังเธอเล่าเรื่องของเธอเอง เรื่องโน้นบ้าง เรื่องนี้บ้าง ตามแต่ที่เธอจะเห็นว่าสำคัญหรืออยากบันทึกไว้ เสน่ห์ของเนื้อหาในบันทึกเช่นนี้ คือ แต่ละเรื่องมีชีวิตชีวาชวนให้เพลิดเพลินเพราะดูเป็นเรื่องใหม่ หรือเกี่ยวเนื่องกับเหตุการณ์ที่เปลี่ยนไปในแต่ละวัน นอกจากเนื้อความตามตัวอักษรแล้ว ภาพประกอบในหนังสือเล่มนี้ ก็เป็นฝีมือของ “พลอย” เช่นกัน เธอเล่าถึงการหัดวาดรูปว่า “ฉันยังกะสัดส่วนของภาพวาดได้ไม่แม่นยำนัก ยังบังคับดินสอไม่ชำนาญ แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่ลากเส้นบนกระดาษ” อ่านเผินๆ ก็ไม่ต่างจากเด็กทั่วไปที่เริ่มวาดรูป แต่เมื่อคิดว่าผู้วาดเป็นผู้พิการทางสายตาแต่แรกเกิด ไม่เคยเห็นสิ่งที่เป็นแบบของงานวาดและรูปที่กำลังวาด ก็ต้องนับว่าอัศจรรย์นัก “จนกว่า เด็กปิดตา จะโต” ผลงานของนักเขียนผู้พิการดวงตา อักษรศาสตรบัณฑิต เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง บรรณาธิการฝึกหัดสำนักพิมพ์ผีเสื้อ