กุสตาฟ ฟอน อัชเชินบัค นักประพันธ์ชื่อดังวัยห้าสิบกว่า ออกเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการกรำงานเขียนมาตลอดช่วงเช้า ได้พบกับชายประหลาดผู้กระตุ้นให้เขาเกิดความกระหายอย่างรุนแรงที่จะเดินทางท่องเที่ยวเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศอันจำเจ อัชเชินบัคขึ้นรถไฟไปเมืองทรีสต์ในตอนกลางคืน อยู่ได้เพียงยี่สิบสี่ชั่วโมงก็ลงเรือต่อไปยังเกาะแห่งหนึ่งในทะเลเอเดรียติกซึ่งเพิ่งจะมีชื่อเสียงมาได้สองสามปี แต่ด้วยสภาพฝนตกและอากาศไม่ค่อยแจ่มใส ทำให้เขาเปลี่ยนใจปุบปับอีกครั้ง ลงเรือสู่เวนิส - เมืองที่เขาตัดสินใจเลือกเพราะมันคล้ายดินแดนในเทพนิยาย ที่โรงแรมชายหาดบนเกาะลิโด อัชเชินบัคได้พบกับ ทาทจู เด็กหนุ่มวัยสิบสี่ชาวโปแลนด์ ที่เดินทางมาท่องเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว เขาเกิดความหลงใหลในความงามสมบูรณ์แบบราวกับเทพบุตรของเด็กหนุ่ม แต่ต้องเก็บไว้เป็นความลับในใจ เป็นห้วงเวลาเดียวกับที่ทางการของเวนิสก็มีความลับปกปิดนักท่องเที่ยวทั้งหลายด้วยเกรงจะสูญเสียรายได้ก้อนโต หนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมันถูกเก็บออกจากห้องรับรองแขกของโรงแรมอย่างน่าสงสัย ส่วนเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างๆก็มีคำตอบสำเร็จรูปไว้รออธิบายต่อผู้คน แต่กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่โชยฉุนอยู่ทั่วเวนิสนั้นก็ยากยิ่งที่จะปิดบัง #แรงบันดาลใจสู่_ความตายที่เวนิส โธมัส มันน์ได้รับแรงบันดาลใจในการประพันธ์เรื่องนี้จากโศกนาฏกรรมความรักครั้งสุดท้ายในช่วงบั้นปลายชีวิตของกวีเอก โยฮันน์ วอล์ฟกัง ฟอน เกอเธ่ เมื่ออายุ 70 ปี เขาถูกปฏิเสธคำขอแต่งงานจากเด็กสาวอายุ 17 แต่เหตุใด “รักครั้งสุดท้ายของเกอเธ่ต่อเด็กสาวอายุ 17” จึงกลายเป็นความรักต่อเด็กหนุ่ม โธมัส มันน์เคยเขียนจดหมายถึงเพื่อนสองคนถึงเรื่องนี้ไว้ว่า “...เป็นเรื่องน่าประหลาดที่ว่า สิ่งที่ข้าพเจ้าได้นำออกมาจากเมืองเวนิสก็คือ Novelle เรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องของความรักต่อเด็กหนุ่มของศิลปินสูงอายุคนหนึ่ง…” Der Tod in Venedig หรือ Death in Venice นวนิยายขนาดสั้น (Novelle) ในปี 1912 พร้อมด้วยบทแนะนำ โธมัส มันน์ และ ‘ความตายที่เวนิส’ โดย พรสรรค์ วัฒนางกูร