กรอบอารมณ์ของคนบางกอก เราจะเรียกมันว่าอะไรดี? ผมว่าอย่าไปมัวสนใจตั้งคำจำกัดความเลยดีกว่า ว่าการนำเสนอเรื่องแบบนี้มันคืออะไร อ่านเรื่องของตัวละครเหล่านี้ไปเพลินๆ เถิดครับ พวกเขาเดินปะปนอยู่ในสังคมของเรานี่แหละ เหมือนเพื่อน เหมือนคนรู้จัก ที่เราอาจจะเห็นเพียงด้านหนึ่ง และเนิ่นนานต่อมา เราจึงได้รู้จักเขาในอีกด้านหนึ่ง ผ่านอีกสถานการณ์หนึ่ง เขาค่อยๆ กลมขึ้น เธอค่อยๆ นูนขึ้น ส่วนบางคน ก็โผล่เข้ามาในชีวิตแบบไม่มีที่มาที่ไป และหายเงียบไปโดยไม่มีเหตุผล ปล่อยให้เราคิดถึงให้สงสัยว่า เขาหรือเธอเป็นใคร และป่านนี้ ไปทำอะไรอยู่ที่ไหน ไม่มีคำตอบ ไม่มีบทสรุป เรื่องราวของตัวละครเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไป ยังคงจมจ่อมอยู่ในภาวะอารมณ์ที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ทว่าระหว่างทางนั้น ก็มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป เหมือนชีวิตของคุณ ของผม เอาอย่างนี้ครับ ระหว่างเรา ผมหมายถึงผมในฐานะผู้เสนองาน และคุณ ในฐานะผู้อ่าน เราช่วยกันแบบถ้อยทีถ้อยอาศัยเหมือนเดิมดีกว่า คือผมมีเรื่องของผมมาครึ่ง คุณก็มีความรู้และประสบการณ์อันเป็นปัจเจกของคุณมาอีกครึ่งหนึ่ง คุณเห็นอะไร เก็บอะไรได้ก็เก็บไป ปะติดปะต่อเรื่องราวได้แค่ไหนก็แค่นั้น ส่วนที่เก็บได้ลึกเลยไปกว่าความตั้งใจของผู้เขียนนั้น ก็ถือว่าเป็นกำไรชีวิต