...เธอเขียนต้นฉบับร่างแรกส่งมาให้ข้าพเจ้าเนิ่นนานตั้งแต่เมื่อปี 2559 แก้ไขกลับไปกลับมาอยู่หลายครา ที่สำคัญที่สุดคือ เราต้องรอเวลา ที่ไม่อาจรู้เลยว่าเมื่อใดจึงเหมาะสม จนครั้นด้วยวันวัยที่ล่วงผ่าน จนข้าพเจ้าหวั่นว่าจะช้าเกินการณ์หรือไม่ – จนในที่สุดเธอก็ตัดสินใจ นานมาแล้วข้าพเจ้าเคยเขียนถึงวรรคทองวรรคหนึ่งของเธอไว้ในฐานะสุดยอดของการระเบิดความอัดอั้นของผู้หญิงคนหนึ่งเมื่อส่องกระจกดูตัวเอง “ธ่อ… อีส้นตีน!” แต่รอบนี้ระหว่างชำระประวัติผลงานตีพิมพ์ในภาคผนวกข้างท้าย ข้าพเจ้าพบอีกวรรคทองจากบทกวีของเธอ ที่สะท้อนความเด็ดเดี่ยวใจแข็งอย่างคนที่ไม่อาจมีทางเลือกอื่นได้ “ฉันต้องไปคนเดียว เดี่ยวเดิน” ข้าพเจ้าถามเธอว่าจำได้หรือไม่ว่า ณ ขณะที่เขียนนั้นบันดาลใจจากอะไร เธอตอบว่าเธอจำอะไรไม่ได้แล้ว กาลเวลาลบเลือนกระทั่งความรู้สึกปลงใจอย่างเด็ดขาดนั้นไปเสียแล้ว “ฉันต้องไปคนเดียว เดี่ยวเดิน เพราะ เวลา ไม่เคยชม้อย คอยใคร” วรรคแรกขอจารึกไว้แด่วรรณา วรรคที่สองข้าพเจ้าจำหลักไว้เตือนตัวเองว่า เวลา เป็นของศรีดาวเรือง ไอดา อรุณวงศ์