บทความทั้ง 10 บทความในเล่มนี้ เป็นงานเขียนที่ผู้เขียนได้ทำความเข้าใจสัมพันธภาพระหว่างการเมืองกับประวัติศาสตร์ โดยมองผ่านแว่นวรรณกรรม มิติการเมืองในหนังสือเล่มนี้อาจเรียกได้ว่าเป็น "การเมืองของการประท้วง ต่อต้าน กระทั่งปฏิวัติ" นั่นคือการเมืองของคนนอกคอก คนที่โดยปกติวิสัยแล้ว ไม่มีทางที่จะก้าวไปสู่อำนาจรัฐ เพราะไม่ยอมรับและปฏิเสธแบบแผนประเพณีและจารีตตั้งแต่เดิมของรัฐและอำนาจรัฐนั้นๆ ที่น่าสนใจคือ ตัวละครหรือผู้แสดงหลักในประวัติศาสตร์เหล่านั้น ต่างใช้และอาศัยวรรณกรรมหรือหนังสือ เป็นเครื่องมือสำคัญในการสร้างสำนึกทางการเมืองที่ก้าวหน้าให้แก่ตนเองและขบวนการ วรรณกรรมการเมือง มักปรากฏขึ้นมาในช่วงเวลาที่เป็นวิกฤติของรัฐ วรรณกรรมไม่ได้สร้างความขัดแย้งทางการเมือง หากแต่มันเป็นกระจกและแว่นของสังคมในเวลานั้น ที่ช่วยสะท้อนให้คนรุ่นต่อมาสามารถมองเห็นความขัดแย้งทางการเมืองต่างๆ ได้อย่างกระจ่าง และอาจชัดเจนกว่าคนที่อยู่ในเหตุการณ์เสียอีก