โลกนี้ย่อมมีสุขและทุกข์อยู่คละเคล้าคลอเคลียกันดุจคู่รักอมตะ ทว่า ยังมีแผ่นดินแห่งหนึ่งซึ่งไม่ใกล้ไม่ไกลกับตัวเรานัก บุคคลกลุ่มหนึ่งก่อการยึดแผ่นดินไว้ในอุ้งมือ พร้อมสัญญาว่าจะทำให้แผ่นดินนี้มีแต่เพียงความสุข และความสุขเท่านั้น พวกเขาจึงจัดเทศกาลมอบความสุขให้พลเมืองทุกคนทุกมุมถนน ไม่เลือกยากดีมีจน แผ่นดินนี้อบอวลกลิ่นความสุขหอมหื่นแทบสำลัก ทว่าภายในแผ่นดินนี้ยังมีดินแดนลับแลลึกลับแฝงอยู่แห่งหนึ่ง ผู้คนต่างล้วนมีความใฝ่ฝันถึงความสุขอันหลากหลาย กระทั่งเม็ดดิน ใบไม้ ใบหญ้า ต่างก็มีเช่นกัน ทว่าความฝันนั้นก็มิเคยเดินทางมาถึงหรือเป็นจริง ความสุขมากมายจึงแห้งเหี่ยวตายไป ทบท่าวซากศพมาแต่ครั้งโบราณกาลท่ามกลางกระแสความทุกข์ถาโถม ดินแดนแห่งนี้แม้จะอึงคะนึงหลากล้นไปด้วยบ้านเรือนยวดยานและผู้คน ทว่าแท้ที่จริงแล้ว มันกลับคือสุสาน เปล่าเปลี่ยวและรกร้างกว้างไกลลิบลิ่ว เราขอขนานนามดินแดนลับแลนี้ว่า... “สุสานของความสุข” นักเขียนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งถือเป็นพันธกิจชีวิต ที่จะบอกเล่าเรื่องราวของผู้คนบนดินแดนแห่งนั้น จารึกจดจารเป็นเรื่องสั้นไว้อ่าน/ บอกเล่ากันไปชั่วลูกชั่วหลาน