ผลงานของรมณ กมลนาวิน เล่มนี้ เสมือนภาพตัวแทนและหลักฐานบ่งชี้ประการหนึ่งของการที่นักเขียนไทยได้พาตัวเองเคลื่อนที่ไป กระทั่งวงการวรรณกรรมได้เคลื่อนขยับไปอีกหลายก้าว เรามองเห็นได้ถึงความเคร่งเครียด จริงจัง มีแบบแผน และเปิดใจกว้าง ทั้งหมดเหล่านี้สะท้อนถึงคุณลักษณะของความเป็น “มืออาชีพ” ที่นักเขียนรุ่นก่อนหน้านั้นหลายๆรุ่นมักจะจินตนาการไม่ถึง (จนกว่าจะได้รับรางวัลวรรณกรรมใหญ่ๆระดับชาติขึ้นมาสักรางวัลถึงจะคิดว่าจะยึดการเขียนเป็นอาชีพได้) ไม่น่าเชื่อว่า ในขณะที่นักเขียนรุ่นก่อนๆได้ล้มหายไปเป็นจำนวนไม่น้อย แต่นักเขียนรุ่นทศวรรษ 2550 กลับสามารถยึดการเขียนเป็นอาชีพได้หลายต่อหลายคน รมณ กมลนาวิน นั้นมีความมุ่งมั่นแน่วแน่ ตัดสินใจลาออกจากงานประจำมาตั้งแต่ พ.ศ. 2554 ฝึกปรืบกับการสร้างสรรค์งานจนครบทศวรรษในวาระของการออกรวมเรื่องสั้นเล่มนี้