เสกสรรค์ ประเสริฐกุล ทำงานเขียนมานับตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ แต่ผลงานเขียนของเสกสรรค์ ประเสริฐกุล เริ่มเผยแพร่อย่างเป็นทางการเมื่อเขายุติบทบาทนักปฏิวัติสังกัดค่ายพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย เขาวางปืนและยอมแพ้ต่อรัฐบาลไทยกลับเข้าสู่สังคมเมืองอีกครั้ง ภายหลังได้รวบรวมงานเขียนของตนเองนำมาตีพิมพ์เผยแพร่ และยังคงทำงานเขียนต่อเนื่องยาวนานถึงสามทศวรรษ งานเขียนของเสกสรรค์ ประเสริฐกุล ในช่วงทศวรรษแรก ได้แรงบันดาลใจมาจากงานกิจกรรมทางการเมืองตั้งแต่ ยังเป็นนักศึกษา ซึ่งเขาเคยเป็นแกนนำนักศึกษานำมวลชนเดินขบวนในเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516กระทั่งทำงานเป็นนักปฏิวัติ ได้เห็นชีวิตของคนชายขอบ ผู้พ่ายแพ้ที่สังคมทอดทิ้ง ดังที่เราจะได้เห็นชีวิตเจาะลึกของเหล่าชาวไร่ชาวนา คนป่า เขาบนดอยต่างๆ รวมไปถึงชนชั้นแรงงานที่ถูกนายทุนและสังคมเมืองเอารัดเอาเปรียบ ในช่วงทศวรรษหลังของชีวิตการทำงาน ประเด็นในงานเขียนของเสกสรรค์ ประเสริฐกุลกว้างขวางมากขึ้นไม่จำเพาะเจาะจงเฉกเช่นงานเขียนในช่วงทศวรรษแรก หากรวมเอาลักษณะหลายสิ่งหลายอย่างทั้งความคิดอารมณ์เบื้องลึก ความกังวล ความร้าวราน ไปจนถึงชีวิตในบทบาทต่างๆ ของเขาเอง ทำให้งานเขียนของประเสริฐกุล มีส่วนร่วมกับมันไว้ หากเขียนด้วยมุมมองที่หลากหลายขึ้น ทาง (รวมเรื่องสั้นซ้ายผ่านศึก) เรื่องราวของเหล่าผู้วางมือจากงานปฏิวัติ หลังพ่ายแพ้ในสงครามกลางเมืองของไทย เส้นทางของเหล่านักปฏิวัตินั้นไปลงเอยที่ใดนั้นยากนักที่ใครจะรู้ ไม่ใช่เพียงเพราะมันเป็นความลับ หากแต่สังคมเอง ก็ไม่อยากให้ผู้คนของเขารู้เห็นเช่นกัน ปล่อยให้ผู้พ่ายแพ้เหล่านั้นเป็นหลุมดำแห่งการรับรู้ของสังคม ไม่มีใครอยากรู้และไม่มีใครตั้งคำถามถึง ดังคำที่ว่า นักรบนั้นไม่มีวันตาย แค่เขาจะหายไป หายไปจากความรับรู้ของเรา อดีต