ปฏิเสธไม่ได้ว่างานเขียนของ "เสกสรรค์ ประเสริฐกุล" มักอุดมไปด้วยเนื้อหาที่เคี่ยวเสียจนข้น ซ้ำยังหยั่งรากลึกถึงประสบการณ์ที่เขาประสบโดยตรง เพียงแต่งานเขียนชุดนี้นำเสนอแง่มุมของความลุ่มลึกเชิงจิตวิทยาและปรัชญาชีวิต มากกว่าการแตะต้องเนื้อหาทางสังคมและการเมืองอย่างโจ่งแจ้ง โดยยังคงถ่ายทอดสิ่งต่าง ๆ ออกมาด้วยภาษาอันเปี่ยมไปด้วยวรรณศิลป์ที่ลึกซึ้ง คมคาย ประณีต และงดงาม อย่างไร้ที่ติ

"วิหารที่ว่างเปล่า" บ้างอาจมองว่าเป็นเพียงบันทึกการเดินทางซึ่งเป็นการแบ่งปันประสบการณ์ทั่วไป หรือเป็นอัตชีวประวัติ ในช่วงหนึ่งของชีวิต แท้จริงแล้ว กลับซ่อนเร้น แง่มุมทางจิตวิญญาณของมนุษยชาติไว้อย่างมิอาจปฏิเสธได้ เพียงรอให้ผู้อ่านตกตะกอนสิ่งที่ได้รับว่าจะมีทัศนะเหมือนหรือต่างจากเขา...ดังนั้น หนังสือเล่มนี้จึงมิใช่ "บันทึกจากประสบการณ์" ทั่วไปดังที่ประจักษ์แจ้งภายนอกเสียทีเดียว หากเป็น "บันทึกบทเรียนอันทรงคุณค่า" จากผู้เขียนสู่ผู้อ่านทุกคน สุดแท้แต่จะประยุกต์ใช้กับตนเอง