“ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง” เป็นงานที่ตัดตอนมาจากการบันทึกประจำวันที่ผู้บันทึกพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่บันทึก ระหว่างปีที่ผู้เขียนทิ้งกรุงไปอยู่ป่า รวมเป็นเวลาไม่น้อยกว่า 7 เดือน พระพุทธองค์ทรงสอนว่าทุกข์เกิดที่ใจ การดับทุกข์จึงต้องดับที่ใจ แต่ความอุดมด้านสังคมและวัตถุของชีวิตคนกรุงมักจะชวนให้อาศัยเพื่อนฝูงและเงินทองมาช่วยแก้ทุกข์ ลืมทุกข์ หรือเผชิญทุกข์ด้วยวิธีที่ทำให้เกิดปัญหาอื่นๆ ตามมาอีกเป็นหาง ในปี พ.ศ.2533 ผู้เขียนถูกรุมเร้าด้วยปัญหาต่างๆ ที่รุ่มร้อนและแก้ไขยาก แรกๆ ก็ต่อสู้ ต่อมาพยายามคิดหาทางออก เมื่อไม่สำเร็จทั้งการต่อสู้และการหาทางออกก็กลับกลายเป็นการนึกคิดที่เวียนวนไม่รู้หยุด ถึงตรงนี้ ผู้เขียนได้ทำในสิ่งที่ทำให้รู้สึกขอบใจตัวเองมาจนทุกวันนี้ คือตัดสินใจออกไปให้ไกลญาติ ไกลเพื่อน ไกลบ้านเรือนเพื่ออยู่ป่าอาศัยวัด ไม่ใช่เพื่อหนีปัญหา แต่เพื่อฝึกสติ สร้างความเข้าใจ ที่จะช่วยให้จิตใจเยือกเย็นพอที่จะกลับมาจัดการกับปัญหาต่างๆ ได้อย่างมีเมตตากับทั้งตัวเอง และคนอื่น