วรรณกรรมคลาสสิกอีกเรื่องหนึ่งของโลก ซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาสู่คนรุ่นปัจจุบัน เป็นนวนิยายยุคแรกของต้นศตวรรษที่ 20 ซึ่ง โจเซฟ คอนราด เขียนขึ้นในปี ค.ศ.1902 หลังจากที่ผู้เขียนประสบความสำเร็จสูงสุดจากเรื่อง Lord Jim ในปี ค.ศ.1900 และจากนั้นจนบัดนี้ก็ได้รับการกล่าวขานถึงความลุ่มลึกของเนื้อหาที่สะท้อนธาตุแท้ในส่วนลึกของจิตใจมนุษย์ได้อย่างถึงแก่น เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์ เคยเขียนไว้ว่า “บรรดาผู้นิยมโจเซฟ คอนราด มักจะนึกถึงเขาแต่เพียงว่าเป็นศิลปินเอก นักเล่าเรื่องผู้มีวิธีการเขียนที่น่าทึ่งเท่านั้น ความจริงคอนราดยังเป็นทั้งคนคิดลึกและนักปรัชญาที่สุขุมอีกด้วย ไม่ว่าในนวนิยายหรือร้อยแก้วอื่นๆ ของเขา...มักจะออกมาในรูปนี้เหมือนกันทั่วประเทศ” เมื่อคอนราดเสียชีวิต เฮมิงเวย์เขียนถึงนักเขียนคนนี้ว่า “บัดนี้เขาตายไปแล้ว ใจผมนั้นอยากจะขอพระเจ้าให้เอานักเขียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ยอมรับกันว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญไปแทนและทิ้งเขาไว้ก่อน ให้เขาอยู่เขียนเรื่องเลวๆ ต่อไปอีก”