รายละเอียด

ความหรรษาที่เจือความขมปร่าของชีวิตซึ่งคุณอาจจะยิ้มนิดๆ ในความซื่อใสไร้เดียงสา หรืออาจปาดน้ำตาถอนสะอื้น อยากยื่นมือออกไปช่วยเหลือและเอื้อใจออกไปโอบอุ่น หรืออย่างน้อยก็ไม่เบือนสายตาเมินหน้าหนี นี่คือนิยายที่เรียบง่ายและงดงาม เปี่ยมไปด้วยความหวัง ความฝัน และความเชื่อมั่นศรัทธาในด้านดีของจิตใจมนุษย์ นี่คือซุ่มเสียงแห่งความเงียบงันของยุคสมัยที่ผู้คนรีบเร่งตะกายฝันแข่งขันกันไปสู่ดวงดาวจนมองไม่เห็นรอยร้าวบนฐานราก หรือรูรั่วบนหลังคาสลัมเบื้องล่าง กระทั่งจานอาหารที่ว่างเปล่า เสียงหัวเราะ และร้องไห้ นี่คือชีวิตชนิดใด ผู้เขียนได้ตั้งคำถามและเชื้อเชิญให้เราได้ทอดสายตามอง เอื้อมมือออกไปสัมผัส และเปิดหัวใจออกไปสดับรับฟังเรื่องราวอันแสนจะธรรมดาสามัญทั้งหลายทั้งปวงนั้นในมุมมองที่แตกต่างออกไป เรื่องราวของผู้คนเล็กๆ ในชายขอบ ซุกซ่อนตัวเองอยู่หลังตึกสูงและกำแพงหนาทึบ เป็นชุมชนห้องแถวที่ไร้ชื่อ หากเสมือนหนึ่งภาพจำลองของชุมชนมนุษย์บนโลกกลมๆ ใบนี้ ผ่านชีวิตของเด็กชายเล็กๆ คนหนึ่งกับผู้คนเล็กๆ กลุ่มหนึ่ง ผู้เขียนมองโลกมนุษย์อย่างที่มันเป็น มีความหวังเต็มเปี่ยมในชีวิตว่าคนดีและสิ่งดีๆ ยังมีอยู่ และโลกที่สุขสันติหรือสังคมในอุดมคตินั้นเป็นจริงได้โดยเริ่มต้นจากข้างในจิตใจของมนุษย์นี่เอง ขอเพียงเขาเลิกก่อกำแพงกักกั้นกีดกันตัวเองจากคนอื่น และหันมาสร้างสะพานแห่งความรัก ความเข้าใจ โยงสายใยเอื้ออาทรสู่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน โลกนี้ก็แสนหฤหรรษ์และช่างสำราญ (รางวัลวรรณกรรมสร้างสรรค์ยอดเยี่ยมแห่งอาเซียน ปี 2546)